"I tak minęło kilka miesięcy", czyli kawał czasu.

Po tygodniu spędzonym w towarzystwie bolącego gardła i mnóstwa lekarstw musiałam wrócić do szkoły. Miałam wielkiego stracha po tamtych ekscesach, ale przecież nie mogłam do końca życia siedzieć w domu. Wyszłam z domu z pozytywnym nastawieniem, które szybko zniknęło, gdy pojawiłam się pod szkołą. Sprawa ciągle była świeża i nie rozeszła się jeszcze po kościach, co sprawiało, że mogłam się spodziewać się wszystkiego. Jednak wcale nie okazało się tak źle jak przypuszczałam. Gdy weszłam do środka, wszystkie pary oczu zwrócone były na mnie, ale nie widziałam w nich żadnych negatywnych emocji. Próbowałam nie reagować na te setki spojrzeń i jakoś mi się to udawało. Owszem, zdarzyły się też takie jednostki, które patrzyły na mnie podejrzliwie, ale jakoś to przebolałam. Mogłam spokojnie znowu się wdrożyć w wir nauki i przygotowywać do matury, która stała się priorytetem. 

Dzień za dniem powoli mijały, afera powoli przechodziła w zapomnienie, ale zdarzały się wyskoki typu „Co z nową dziewczyną Bartka?” czy „Ich związek to już przeszłość?” na różnego typu portalach. Wtedy w naszym otoczeniu znowu pojawiały się szepty za plecami, pokazywanie palcami, ale jakoś mnie to nie obchodziło i sama byłam z tego powodu zaskoczona. Gdy to wszystko mnie nie dotyczyło, wspomnienie takiej sytuacji wywoływało u mnie dreszcze, zaczynałam się bać co bym zrobiła na samą myśl. A teraz jakoś było mi to obojętne. Liczyło się to, o czym wiedzieliśmy my, a nie inni. 

Po tamtej wizycie w moim mieszkaniu, siatkarze nie odzywali się zbyt często, bo zwyczajnie nie mieli na to czasu. Jednak gdy tylko trochę go znaleźli, zawsze o nas pomyśleli. I płacili potem wysokie rachunki za telefon. Więc trzeba było wymyślić jakiś inny sposób. Z pomocą przyszła nam technika, w postaci Skypa. Mogliśmy rozmawiać ze sobą bez ograniczeń, a na dodatek było bardziej śmiesznie. Bo jeżeli przypadkiem w towarzystwie Bartka pojawiał się jakiś kolega z drużyny, to działy się różne rzeczy. Często łączyłam się nie tylko z Bartkiem, ale i z resztą drużyny. Raz nawet zdarzyło mi się zadzwonić do nich bezpośrednio przed meczem, kiedy siedzieli w szatni. Rozmowa trochę ich rozluźniła, tak jak i żarty – przeważnie któregoś z Serbów albo Michała Winiarskiego. Wcześniej bym nie przypuszczała, że to rzeczywiście taki dowcipniś! 

I tak minęło kilka miesięcy – bez żadnych meczy na żywo, bez spotkań z siatkarzami. Przyszedł maj, a z nim matura. Te miesiące minęły zaskakująco szybko przynosząc z dnia na dzień coraz więcej stresu. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że to najważniejszy moment, który zaważy na mojej przyszłości. Najtrudniejsze decyzje miałam już za sobą, teraz musiałam zrobić pierwszy krok w kierunku ich zrealizowania. Dodatkową motywacją było to, że być może po wszystkich egzaminach, uda nam się spotkać. Mnie i Bartkowi. Po prawie czterech miesiącach dzwonienia do siebie, pisania smsów. Mówił mi o wszystkim, tak samo ja jemu, co miało sprawić wrażenie kontaktu twarzą w twarz. Jednak za każdym razem, kiedy go słyszałam czy widziałam na ekranie monitora, wiedziałam, że go nie ma. Czasem nawet zadawałam sobie pytanie do czego to ma prowadzić? Miałam wątpliwości, że mówi prawdę, czułam, że coś ukrywa. Na przykład to, że się z kimś spotyka. Ale nie mogłam mieć do niego żadnych pretensji, bo to była tylko zwykła znajomość. Przynajmniej tak ustaliliśmy na początku, przyjaźń. Jednak z mojej strony sytuacja zaczęła się komplikować. Zaczynałam za nim tęsknić, mój nastrój często zależał od tego, czy się kontaktowaliśmy. Nie mogłam mu tego powiedzieć, bo wiedziałam jak zareaguje. Bałam się, że zerwie nawet tą nić przyjaźni.

Przed samą maturą, dosłownie kilka dni przed pierwszym egzaminem, połączył się ze mną na Skypie. Nie był sam. Oprócz niego zobaczyłam Serbów, Pawła Zatorskiego, a nawet sympatycznego Hiszpana i Michała Winiarskiego. Przez myśl mi nie przeszło, że tyle ich może się zmieścić w jednym, małym okienku. Życzyli powodzenia, trafnych ściąg i zapraszali do siebie. Wszyscy oprócz Bartka. Kiedy poruszyli ten temat, przyjmujący ulotnił się z pokoju, pod pretekstem pójścia do toalety. Było to z jego strony bardzo jednoznaczne zachowanie, nie chciał się ze mną spotkać. Oczywiście starałam się udawać, że jego zachowanie nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia i dalej się śmiałam, rozmawiając z resztą. Jednak niedosyt pozostał. 

Niedługo po tej rozmowie, przyszła do mnie Ada. W wręcz doskonałym humorze, uśmiechnięta od ucha do ucha. Gdy tylko wpuściłam ją do domu, poznałam jej powód do radości. Pomiędzy nią a Aleksem układało się świetnie. Oboje nie widzieli świata bez siebie, co naprawdę mnie cieszyło. Powiedziała mi, że Alex obiecał jej wycieczkę do Serbii po egzaminach.

Nie mówiłam Adzie nic na temat swoich uczuć do Bartka, bo nie chciałam, żeby się tym przejmowała. Choć w pewnych momentach zdawało mi się, że i tak o wszystkim wie. Na przykład wtedy, kiedy nie powiedziała mi nic o spotkaniu z Alkiem. A po za tym zauważyłam, że zaczęłam się bać tego, co mówię, bo wiedziałam, że powie o tym Aleksowi. Może dlatego nie powiedziałam jej wszystkiego wprost.

A Adrian zaczął dorastać. Tak, też w to nie wierzyłam, ale rzeczywiście się zmienił. Nie był już tak nieporadny jak przedtem, zmężniał trochę i zaczął się uczyć. Jednak dla nas dalej był tym kochanym chłopcem, który potrzebował naszej pomocy. Wprawdzie już nie tak często, ale zawsze.

W trakcie egzaminów nie kontaktowałam się z Bartkiem ani żadnymi innymi siatkarzami, nie chcąc zakłócać sobie jasności umysłu. Po ostatnim egzaminie, umieszczając na facebooku wpis „najgorsze za mną”, odetchnęłam głęboko, zdając sobie sprawę, że już po wszystkim. Po rozwiązaniu sprawy z byłą dziewczyną Bartka, nie musiałam się już obawiać, że ktoś zacznie mówić coś niemiłego na mój temat. Mogłam spokojnie wrócić do sieci i niczym się nie przejmować.

Czekałam aż Bartek się odezwie, dobrze wiedział, kiedy mam ostatni egzamin. Jednak jakoś mu się do tego nie piliło. Nie chciałam odzywać się pierwsza, bojąc się, że się nie chcący zdradzę. Uświadomiłam sobie, że być może to ostatnie momenty, kiedy mogę mówić o Bartku jako swoim przyjacielu. Już mu nie zależy, myślałam za każdym razem, kiedy spoglądałam na swój telefon. Tłumaczyłam sobie, że może nie mieć czasu. Sezon wprawdzie się skończył, ale miał niecałe trzy tygodnie urlopu, bo dostał powołanie do kadry na Ligę Światową, prawdopodobnie na Igrzyska w Londynie. Ale mimo wszystko czekałam, mając nadzieję, że jeszcze coś dla niego znaczę, że to dalej ten sam facet, który kilka miesięcy temu siedział ze mną w jednym pokoju i żartował.

Któregoś dnia się doczekałam. Siedziałam rano na balkonie, jedząc śniadanie, kiedy zadzwonił telefon. Słońce oślepiło mi na chwilę oczy i nie mogłam dostrzec na wyświetlaczu, kto dzwoni.

- Cześć, Idi. – zaczął się tak do mnie zwracać któregoś razu, a mnie się to spodobało. I tak już zostało.

- Cześć, fajnie, że dzwonisz.  

- Jak ci poszły egzaminy?

- Zobaczymy w lipcu, jak odbiorę wyniki. Co u ciebie?

- Właśnie się pakuję. Jutro jedziemy do Spały na zgrupowanie.

- Już jutro? Myślałam, że macie jeszcze wolne.

- Bo mamy, ale stwierdziliśmy, że dobrze nam to zrobi.

- Aha. – nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Cały czas liczyłam, że jednak uda się nam spotkać, chociaż na chwilę, ale widocznie się pomyliłam. Wszystko stało się już dla mnie jasne, nie potrzebowałam żadnych dopowiedzeń.

- A ty wybierasz się gdzieś odpocząć?

- Niespecjalnie. Miałam pewne plany, ale niestety już są nieaktualne. Wiesz, przepraszam, ale muszę kończyć. Nie mogę teraz rozmawiać, pa.

Nie mogłam dłużej ciągnąć tej bezsensownej rozmowy, bo zaczął łamać mi się głos. Przeklinałam siebie za bezgraniczną naiwność i głupotę. Jak w ogóle mogłam wierzyć, że z tej znajomości może coś wyniknąć? Weszłam do domu, zamykając się w pokoju. Dlaczego znowu miałam przez niego płakać?

- To przecież zupełnie obcy facet. Co z tego, że dzwonił, że pisał, że mówił mi o wszystkim i poznałam go na wylot? Przecież i tak ma mnie gdzieś.

- Ida, Adrian przyszedł! – usłyszałam z przedpokoju głos mamy. Szybko otarłam oczy i wyszłam do nich. Nie ukrywałam, że dziwi mnie jego obecność. Zwłaszcza, że było jeszcze wcześnie.

- Pomyślałem, że masz ochotę na małą wycieczkę.

- To znaczy gdzie?

- Paweł do mnie zadzwonił, powiedział, że sam trener zaprasza nas do Bełchatowa.

- To on o nas jeszcze pamięta?

- Dlaczego miałby zapomnieć o największych kibicach swojego klubu? Zabierz kilka rzeczy i jedziemy po Adę. Od wczoraj siedzi jak na szpilkach.

Właściwie nie miałam ochoty tam jechać. Sytuacja z Bartkiem wydawała mi się jasna, nie chciał mnie widzieć. Ale w końcu nie jest jedynym zawodnikiem Skry. W klubie oprócz niego jest jeszcze wiele osób, które bardzo polubiły mnie i moich przyjaciół, więc dlaczego miałabym ich nie odwiedzić?

Wzięłam potrzebne rzeczy i za kilka minut mogliśmy ruszać.

***

- Mówiłam ci, że powinniśmy skręcić w lewo! Widzisz? Trzeba było mnie słuchać, inaczej nie złapałbyś gumy. Jak w ogóle można nie wozić ze sobą zapasowego koła? – z nami nigdy nie będzie całkowicie normalnie. Wybierając się gdzieś z naszą trójką, decydowało się zawsze na pełną przygód podróż. Tym razem nasz nierozgarnięty kolega, posiadający prawo jazdy, złapał gumę. Na dodatek, w połowie drogi zepsuł się gps i musieliśmy zdać się na własną orientację w terenie. A że nie mieliśmy zielonego pojęcia, gdzie jesteśmy, to byliśmy w dupie.

Stanęliśmy na środku drogi, pomiędzy polem kukurydzy i pszenicy. Przynajmniej tak określił to nasz małpi specjalista. Ja bym określiła to zupełnie inaczej i tak też zrobiłam.

- Jesteśmy pośrodku pustkowia. Na dodatek na jakiejś mało używanej drodze. Jest południe, afrykański upał i kończy nam się woda.

- A w okolicy nie widać żadnego człowieka. Już nigdzie z tobą nie jadę! Przez ciebie spóźnię się na spotkanie z Alexem! – jak zawsze spokojna, opanowana Ada, tym razem chodziła wściekła jak osa. Jakbyśmy zamieniły się rolami. Tym razem ja wykazałam się cierpliwością i opanowaniem, a ona na wszystko i wszystkich narzekała. Jednak Adrian, doświadczony specjalista, całkowicie ją ignorował, próbując jakoś rozwiązać nasz problem.

- Daj mu spokój. Lepiej chodź i usiądź tu ze mną.  – miałam szczęście, że mnie posłuchała. Usiadła obok mnie na masce samochodu i na chwilę zamilkła.

- Dobrze wiesz, że mi na tym zależy. Nie widziałam się z nim od tamtego meczu.

- Nie ściemniaj. Wiem, że się z nim spotkałaś. Co najmniej dwa razy. Przecież wiesz, że mnie trudno oszukać.

- Nie chciałam cię denerwować, bo ty nie mogłaś spotkać się z Bartkiem. Dlatego nic ci nie powiedziałam.

- Powiedz chociaż jak się wam układa.

- Na początku trochę się bałam jak to będzie..

- Na początku to opieprzałaś mnie za każdym razem, kiedy twierdziłam, że coś z tego będzie…

- Oj, nie przerywaj mi! Gdy przyjechali wtedy do ciebie, to cały czas rozmawialiśmy. O wszystkim, nawet o pogodzie i o dziwo znaleźliśmy dużo rzeczy, o których mogliśmy rozmawiać. Siedzieliśmy w tej kuchni, patrząc i słuchając siebie nawzajem. Czas minął zaskakująco szybko, jak zniknął z pola widzenia, zaczął się nieskończenie dłużyć. Dzwonił nawet kilka razy dziennie, opowiadając mi, co się u niego dzieje, a ja za każdym razem uświadamiałam sobie, że jestem cholerną szczęściarą. Aż po kilku dniach, może po tygodniu, kiedy zadzwonił, powiedział mi, że musi się ze mną zobaczyć. Był strasznie poważny, wystraszyłam się, że coś się stało. Przyjechał do mnie, spotkaliśmy się w mieście. I zaraz na początku powiedział, że ma dość docinek Konstantina i za mną tęsknił.

- Historia jak z bajki. 

- Masz rację. A potem już było tylko lepiej. Nie mówiłam ci też, ale zaproponował mi, żebym pojechała z nim do Serbii. Zgodziłam się.  – nie widziałam jej dawno takiej szczęśliwej. Oczy zalśniły nieznajomym blaskiem, uśmiech nie schodził z twarzy. Przynajmniej im się udało, ja musiałam się zadowolić tym co mi pozostało.  – A co z tobą i Bartkiem? – zapewne oczekiwała równie zaskakującej historii z mojej strony, ale musiałam ją rozczarować. Nie miałam tyle szczęścia, co ona.

- Zadzwonił dzisiaj rano i dał mi do zrozumienia, że nie chce się ze mną spotkać. Widocznie odpowiada mu obecny stan rzeczy.  – wydawała się być zaskoczona tym, co powiedziałam. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Nie dziwię się. Właśnie opowiedziała przyjaciółce jaka jest szczęśliwa, podejrzewając, że ma się tak samo dobrze jak ona. A okazało się kompletnie na odwrót. Zeskoczyłam z maski, próbując nie wracać myślami do tamtej rozmowy. Podeszłam do Adriana, który rozmawiał z kimś przez telefon. Akurat zakończył rozmowę.

- Pomoc drogowa będzie za piętnaście minut i zabierze samochód do warsztatu. A po nas ma ktoś przyjechać.

- Kto?

- Paweł nie da rady, bo załatwia jakieś sprawy na mieście, ale wyślą kogoś wolnego. Stało się coś?

- Nie, czemu tak sądzisz? Wszystko w porządku. To przez ten upał.

- Poprosiłem, żeby przywieźli coś do picia, bo inaczej uschniemy.

***

Jakiś czas później pojawiła się pomoc drogowa i odholowała samochód do warsztatu, a my dalej czekaliśmy na naszego wybawcę. Jednak nikt nie nadjeżdżał. Zaczynaliśmy się trochę niecierpliwić, bo podobno nie byliśmy daleko od Bełchatowa.

- Widocznie wszyscy są zajęci. Przecież jutro większość wyjeżdża do Spały.

Nie przejmując się już niczym i mając wszystko w czterech literach, położyłam się na małym trawniku przy drodze. Byłam już tak zmęczona siedzeniem na słońcu w taki upał, na dodatek strasznie chciało mi się pić. Ada usiadła obok mnie, opierając się o moje nogi i zaczęła mi się przypatrywać. Wiedziałam, że chodzi jej o naszą rozmowę.

- Może nie powinnam jechać z Alkiem? Nie chcę zostawiać cię samej, bo widzę, że nie jest z tobą najlepiej.

- Daj spokój, chcesz dla mnie zrezygnować ze swoich marzeń? No wybacz, ale będąc na twoim miejscu, nie wahałabym się ani chwili i pojechałabym do Serbii. Nie przejmuj się mną.

- Nie udawaj, że nic się nie zmieniło. Tobie nie pasuje taki układ, prawda?

- To nie ma nic do rzeczy, jakoś przeżyję.

- Tak, na pewno. Rycząc w poduszkę i zamykając się w pokoju. To może ty pojedziesz z nami? Alex na pewno się zgodzi, z resztą Cupko też wraca.

- Nie chcę wam przeszkadzać. Nic mi nie będzie, nie musisz się martwić.

- Dziewczyny, chodźcie!

Podniosłam głowę z ziemi i zobaczyłam, że przyjechał jakiś samochód. Ada pomogła mi wstać i poszłyśmy do Adriana. Gdy podeszłyśmy bliżej, bez problemu rozpoznając naszego nowego kierowcę.

- Przepraszam, że tak późno, ale był jakiś wypadek w mieście i zrobiły się straszne korki, a na dodatek zostawiłem w domu telefon.

Czy spodziewałam się, że to akurat on po nas przyjedzie? Chyba nie. Liczyłam, że Paweł przyśle kogoś mniej zapracowanego niż Bartek Kurek. Wsiadłyśmy razem z Adą na tyle siedzenie, Adrian siedział z przodu.

- Bartek powiedz, że dali ci coś do picia, błagam. – usłyszałam rozpaczliwy głos Ady po jakiś pięciu minutach jazdy.

- Za moim siedzeniem jest torba, tam są butelki.  – kątem oka widziałam, jak spogląda w lusterko, ale tylko na chwilę. Sięgnęłam pod siedzenie, bo miałam bliżej i podałam Adzie butelkę. Sama też wzięłam jedną i powoli sącząc wodę, patrzyłam przez okno. Zastanawiałam się, czy cały czas będzie się tak zachowywał. Nawet się ze mną nie przywitał, co chyba zabolało najbardziej. Starałam się myśleć o wszystkim, byle nie o nim, ale z trudem mi to przychodziło.

Od tamtego pustkowia rzeczywiście do Bełchatowa był tylko kawałek drogi, co bardzo mnie ucieszyło. Nie musiałam dłużej znosić milczenia, które panowało między nami i w końcu mogłam zejść mu z oczu, bo tego pewnie chciał. Wysiedliśmy pod bełchatowską halą i weszliśmy do środka. Bartek zaprowadził nas do jakiejś Sali konferencyjnej położonej w odrębnym budynku.

- Za chwilę, wszyscy przyjdą. – usiadłam na jednym z krzeseł, opierając się rękami o wielki stół. Całe szczęście mieli tu klimatyzację i nie musiałam się męczyć z powodu upału. Przymknęłam na chwilę oczy, kiedy usłyszałam, że ktoś siada obok mnie. Otwarłam powieki, żeby sprawdzić kto to, jednak obok mnie nikt nie siedział. Za to przede mną usiadł Bartek. Całkiem bez słowa, tylko patrzył się na mnie, co sprawiło, że zaczęłam się denerwować. Z drugiej strony, za tym tęskniłam, za jego obecnością. Jednak gdy tylko o tym pomyślałam, odgoniłam te myśli od siebie, przypominając sobie też, że on mnie tutaj wcale nie chce. Odwróciłam wzrok, bo do pomieszczenia właśnie ktoś wszedł. Na moich ustach momentalnie pojawił się uśmiech, gdy zobaczyłam idącego w moją stronę Konstantina z szeroko rozłożonymi ramionami. Wstałam od stołu i zaczęłam witać się z Serbem.

- Nareszcie jesteś! Nawet nie wiesz, jak dobrze cię widzieć po tylu miesiącach!

- Stęskniłam się trochę za wami.

- Tylko trochę? – udał, że robi smutną minę, ale i tak długo nie wytrzymał. Gdyby mógłby oddać mi choć trochę jego pozytywnej energii…

- No dobra, więcej niż trochę.  – uściskałam go mocno, po czym zostałam dostarczona w ramiona drugiego Serba, który zjawił się obok nas.  – Z tobą się nie będę tak obściskiwać, bo jeszcze Ada będzie zazdrosna.

- Jak ty się nie chcesz do mnie przytulić, to ja się do ciebie przytulę! O!

- Nasza największa, chorowita fanka! Chodź się przywitać z hiszpańskim wujkiem. – kontakt z Falascą złapałam stosunkowo niedawno, któregoś dnia, kiedy łączyłam się z Bartkiem przed Skypa, mieliśmy okazję porozmawiać i jakoś przypadliśmy sobie do gustu. A wujkiem nazwał się ze względu na dość dużą różnicę wieku.

- Na szczęście ostatnio chorowałam na waszym meczu – będąc ściskana przez Miguela zobaczyłam jak Adrian rozmawia z Mariuszem Wlazłym i Michałem Winiarskim, po czym panowie siedli do stołu. W Sali pojawiało się coraz więcej osób, nie tylko siatkarzy, ale też i sztabu. Większość z nich kojarzyłam z meczów czy osobiście poznałam. Tak jak pana medyka, który pomachał mi, jak tylko mnie zobaczył. Ale to i tak nie wszystko. Jako ostatni pojawił się Nawrocki, z uśmiechem na ustach przywitał wszystkich i dał znać, żebyśmy zajęli miejsca przy stole. Z racji tego, że było nas zdecydowanie więcej niż samych miejsc, nie dla wszystkich ich starczyło. Między innymi ja nie miałam gdzie usiąść, ale szybko z tego problemu wybawił jeden z Serbów, który siedział na moim poprzednim miejscu. Tak więc usiadłam mu na kolanach, kompletnie nie zwracając uwagi na Bartka, który siedział naprzeciwko nas, co było naprawdę bardzo trudne.

Po przemowie pana trenera i przywitaniu się nastąpiło krótkie podsumowanie sezonu, który dla Skry należał do jednego z lepszych. A potem, ku naszemu zaskoczeniu, musieliśmy się pożegnać. Oczywiście powód był oficjalny był jeden – jutrzejszy wyjazd do Spały. Ale nieoficjalnie mówiło się w stolikowym gronie o jakiejś małej imprezie. Jednak nie było mi dane poznać szczegółów.

- Oczywiście idziecie teraz z nami?  - usłyszałam cichy głos Konstantina – Mamy rodzynki na stanie. – uśmiechnęłam się pod nosem.

- Jeszcze ich nie zjedliście? Myślałam, że znikną w mgnieniu oka.

- I zniknęły. Wręcz zmusiliśmy trenera, żeby zamówił ich więcej. To jak, idziecie?

- Myślę, że i tak nie mamy wyjścia. Tylko zdradź mi gdzie pójdziemy – nasza rozmowa toczyła się w konspiracji przed wszystkimi, może dlatego, że pan trener nie skończył jeszcze mówić.

- Oczywiście, że do nas. Musisz wiedzieć, że jak impreza, to tylko u nas.

***

I poszliśmy na tą imprezę do Serbów. A za nami przyszedł prawie cały klub, co sprawiło, że mieszkaniu zrobiło się trochę gorąco i ciasno. Wokół kręciło się też dużo nieznanych mi osób, których pierwszy raz widziałam na oczy. Próbowałam w tym tłumie znaleźć Adę, ale nie mogłam jej nigdzie wypatrzeć. Tak jak Alka, z resztą. Pewnie się gdzieś razem zakamuflowali. Takim sposobem wpadłam z towarzystwo Pawła Zatorskiego, który siedział razem z Michałem Winiarskim i Adrianem.

- Macie jakieś plany na długie wakacje?

- Na najbliższy miesiąc nie. Oprócz oglądania meczy Ligi Światowej. Ida, ty też siedzisz w domu, nie?

- No tak, czym skazuję się na twoje wieczne odwiedziny. – towarzystwo zaśmiało się widząc minę Adriana – Przecież nie narzekam. A po za tym będziesz jeszcze robił zdjęcia, prawda?

- Zajmujesz się tym profesjonalnie? – zainteresował się Winiarski.

- Powiedzmy, że pół – profesjonalnie. Bardzo to lubię, a że mi wychodzi…

- Ej, Paweł, to może oni pojadą z nami, co?

Wywaliliśmy oczy jak spodki i pierwsze, co przeszło nam przez myśl to to, że sobie z nas żartuje. Ale żadnemu z nich nie było do śmiechu. Patrzyłam to na jednego, to na drugiego, ale obaj mieli poważne miny. Czułam, że Adrian łapie mnie za rękę, dość mocno nawiasem mówiąc. Popatrzyłam na niego zdziwiona, ale ten tylko wzruszył ramionami.

- No co? Zaczęłaś się zsuwać na ziemię.  – otrząsnęłam się szybko, jeszcze raz przetwarzając informacje.

- Zaraz, jeszcze raz. Chcecie, żebyśmy pojechali z wami do Spały? Z reprezentacją?

- Tak, a co? Przecież mówiliście, że nie macie planów, to.. A po za tym chyba się znamy, nie?

- I dla was to takie.. oczywiste jest?

- A ma nie być oczywiste? Wy ludzie, my ludzie, dogadujemy się i jest fajnie. Nie, Winiar?

- Potwierdzam. I obiecuję, że nudno nie będzie – jego twarz przybrała złowieszczy wyraz, po czym jej właściciel zaczął zacierać ręce. Paweł machnął ręką.

- Nim się nie przejmujcie. Jak tylko zaczyna się sezon, to kolega nam trochę szaleje, ale nie wymaga to specjalistycznego leczenia. Chociaż jakby się przyjrzeć dokładniej to…

- Zator, skończ.  – poważna mina wróciła na swoje miejsce, ale jakoś nie przekonał mnie, że na długo.  – Jedziecie?

Spojrzałam jeszcze raz na Adriana, chcąc potwierdzić swoją decyzję. On chyba chciał zrobić to samo, więc nie pozostało nam nic innego, tylko pokiwać głową, na znak, że z przyjemnością z nimi pojedziemy.

***

Przepraszam, że w tamtym tygodniu nie było kolejnej części, ale nie miałam jak jej dodać. Zostawiłam laptopa w Krakowie razem z Wiśnią i zapomniałam skopiować na pedriva! Ale za to teraz dodałam więcej niż zazwyczaj ;)

Pozdrawiam!