"- Młoda, co Ty tutaj robisz?"

Ostatnio po prostu wszystko, dosłownie wszystko się układało.  Dostałam się na studia, wydział chemii, miałam obok siebie cudownego faceta, który mnie kocha, nasza reprezentacja brnęła jak burza do finału igrzysk olimpijskich w Londynie. Ostatnio nie miałam żadnych powodów do smutku i nie żeby mnie to martwiło, ale wydawało się to bardzo, bardzo dziwne. Najtrudniejsze sprawy przychodziły z łatwością, jakbym znalazła się w jakimś małym mikroklimacie, małym świecie pozbawionym smutku i zła.

U moich przyjaciół również się układało. Ada  też dostała się na studia w Łodzi, na swoją filologię słowiańską, jej związek z Aleksem w miarę się ustabilizował. Jednym słowem, a właściwie dwoma – jest szczęśliwa, a jeżeli ona jest szczęśliwa, to ja też. Tak to działa. Adrian, właściwie z braku wyboru, wynajął mieszkanie razem z Adą. Na początku nie mogli się odnaleźć w nowej rzeczywistości, tak samo jak ja. Chociaż ja miałam większy problem z uwierzeniem w to, co się dzieje.

Przyjeżdżali do mnie codziennie, żeby dotrzymywać mi towarzystwa podczas oglądania meczy naszej reprezentacji w Londynie. Z resztą nie tylko oni, bo Konstantin z Aleksem byli w Polsce i też często wpadali. Nie nudziłam się ani przez chwilę, czułam się szczęśliwie. Wreszcie mogłam doświadczyć tego uczucia w pełni, dowiedziałam się co tak naprawdę znaczy być szczęśliwym. Jednak mimo wszystko czułam, że jest zbyt dobrze. I jak się okazało, miałam rację.

***

- Paula, co się z Tobą dzieje? Piłki nie potrafisz odbić czy jak? – nie mogłam nic poradzić, że ostatnio byłam strasznie rozkojarzona. Nie mogłam się na niczym skupić, nawet na chwili gry w wakacyjne popołudnie. A to za sprawą małej karteczki, która tkwiła cały czas w tylnej kieszeni spodni. Co jakiś czas wyciągałam ją, obracałam ją w rękach, chowałam z powrotem. Nikt nie wiedział o tej kartce, przynajmniej o tym, co na niej było. Właściwie czasem też nie chciałam wiedzieć, co naj niej jest, może wtedy skupiłabym się bardziej na wakacjach, które nadeszły strasznie szybko po pierwszym roku liceum. Ten rok był magiczny pod wieloma względami – jeździliśmy na mecze, raz nawet udało się nam pojechać na mecz Rzeszowa, trafiłam na świetną klasę, poznałam świetnych ludzi. Poznałam ich, czasem nieziemskich wariatów, czasem dobrych przyjaciół, jednak przede wszystkim genialnych kibiców. Potrafiliśmy razem przekrzyczeć cały klub kibica Zaksy Kędzierzyn, być przeciwko kilku tysiącom kibiców trójkolorowych. Dobrze się rozumieliśmy, fajne było to, że miałam znajomych w starszych klasach. I choć czasem spędzałam w ich towarzystwie większości przerw i nie dawałam im się pouczyć (w końcu maturzyści), to i tak mnie lubili. Mam nadzieję, że dalej lubią, mimo że wynieśli się zaraz po tym jak dostali się na studia. Ida nawet trochę wcześniej, bo chciała zrobić Bartkowi niespodziankę i jej się udało. Nikomu nic nie powiedziała i zamieszkała z Kurkiem. Tak, mieszka z Bartoszem Kurkiem, przyjmującym Skry Bełchatów i reprezentacji Polski. To wszystko stało się jakoś tak nagle, o ile dobrze pamiętam, dzięki lub przez naszego kochanego nauczyciela i jego nierozgarnięciu. Od tamtego czasu cała trójka stała się dobrymi przyjaciółmi bełchatowskich zawodników ale nie tylko bełchatowskich. Ida z Adrianem siedzieli z nimi w Spale przez prawie dwa tygodnie. Trochę im tego zazdroszczę, że mogli poznać ich z normalnej, codziennej strony, choć  Ida stwierdziła, że to były najbardziej szalone dni jej życia. Ada w tym czasie spędzała słodkie chwile ze swoim Serbem, bo chyba mogę tak powiedzieć, skoro są razem. Cała trójka miała niesamowite szczęście i jestem zaszczycona, że ich znam. Wprawdzie nie odzywają się już jakiś czas, ale pewnie dlatego, że kibicowanie naszym w Londynie przesłoniło im rzeczywistość.

- Mam dość. Muszę chwilę odpocząć.  – usiadłam na ławce, nieświadomie trzymając w dłoni tą małą karteczkę, która ostatnio wprowadziła tyle zamieszania. Dobrze pamiętam to, co powiedział, kiedy mi ją dawał. „Może kiedyś”. Miałam wrażenie, że wszyscy nas obserwują, ale było całkowicie na odwrót. Ida z Bartkiem gdzieś zniknęli, Ada szalała z  Cupko co jakiś czas oglądając się za siebie, a Adrian bawił się w fotoreportera, zagadując czasem niektórych zawodników. Nie pozostało mi nic, co mogłabym zrobić, bo nie mogłam wydusić z siebie ani słowa. Uśmiechnęłam się, prawdopodobnie trochę głupkowato, bo zgłupiałam do reszty, kiedy wcisnął mi tą kartkę do ręki. Potem odszedł, odwracając się jeszcze kilka razy i dołączył do Kubiaka, który rozciągał się na boisku.

Nie wiedziałam, co mam zrobić, czy mam tak po prostu się odezwać? A może on już zapomniał i ogromnie się zdziwi jak zadzwonię i zrobię z siebie idiotkę? Nawet nie wiem czy ten numer nie jest fałszywy czy coś. Zwariowałam, kompletnie zwariowałam, ale ostatecznie widząc wzrok swojej koleżanki, wysłałam mu smsa.

„Pamiętasz mnie jeszcze? Dałeś mi swój numer w Spodku J Paulina.”

Nie wiedziałam, czy zapamiętał moje imię, więc wolałam się podpisać. Spoglądałam na ten telefon jak zaklęta, aż w pewnym momencie mnie olśniło. Uderzyłam się w czoło, przeklinając swoją głupotę. Przecież oni są w Londynie! Mogą mieć trening, a ja wyskakuję z takim smsem. Więc w akcie kompletnej desperacji, wysłałam jeszcze jedną wiadomość.

„Idiotka ze mnie, przecież jesteś teraz w Londynie, oglądam każdy wasz mecz,  a zapomniałam! Nie musisz odpisywać, zrozumiem.”

- Brawo, młoda. To się popisałaś.  – teraz to już w ogóle nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Wróciłam szybko do domu i zamknęłam się w pokoju. Zaczęłam chodzić po pokoju, próbując wymyślić jak rozwiązać sytuację beznadziejną. Mówili, że jestem w tym dobra, więc powinnam prędzej czy później coś wymyślić. – Ida, muszę pojechać do Idy! Tylko kto mnie zawiezie do Bełchatowa? Zaraz, zaraz…. Tato, wujek jedzie do tej Łodzi jutro?!

Jestem genialna, ha!

***

Obudziłam się rano, nie mając pojęcia co zrobić dzisiejszego dnia. Nudziło mnie to ciągłe siedzenie w domu i użeranie się z marudnym Adrianem, który nie mógł sobie miejsca znaleźć. Na dodatek Aleks musiał pojechać do Serbii na kilka dni, bo jego mama zachorowała. Kiedy do niego zadzwoniła  siedzieliśmy razem w kuchni i jedliśmy obiad. Bardzo zdziwił się kiedy spojrzał na wyświetlacz, co było trochę dziwne i wystraszył się kiedy odebrał. W pewnym momencie wstał od stołu i wyszedł, nadal rozmawiając. Chciałam pojechać z nim, ale kategorycznie się nie zgodził. Zmartwiło mnie to, ale ufałam mu – skoro nie chciał, żebym pojechała z nim, to trudno.

Tak więc dzisiejszego ranka, dokładnie 12 sierpnia, leżałam w łóżku, nie wiedząc co mam ze sobą zrobić. Po południu miałam pojechać do Idy, żeby oglądać z nią finał i kibicować przed telewizorem. Nie wiedziałam jakie plany ma Adrian, ostatnio często znikał z domu, nie mówiąc gdzie idzie, ani o której wróci. Kiedy któregoś razu zapytałam go o to, warknął na mnie i wyszedł trzaskając drzwiami. Dobra, Ada, spokojnie, mówiłam sobie, jak nie chce mówić, to niech nie mówi. Jednak to nic nie dało, zdenerwowałam się tylko niepotrzebnie i zaczęłam się trochę bać. Czułam, że ostatnio nie mówi nam wszystkiego i coraz bardziej się od nas izoluje. Nie wiedziałam, czy powinnam się o niego martwić, w końcu to dorosły facet i jedną ważną podjętą decyzję ma już na koncie. Z drugiej strony jest naszym przyjacielem i zastanawiałam się, czy powinnam z Idą o tym porozmawiać. Może ma jakieś problemy i potrzebuje naszej pomocy, a boi się nam o tym powiedzieć? Na początku brałam pod uwagę jeszcze inną opcję, myślałam, że sobie kogoś znalazł. Jednak po tym jak zareagował na moje pytanie gdzie się wybiera, momentalnie odrzuciłam tą opcję.

Kiedy wstałam z łóżka, już go nie było.  Specjalnie mnie to nie zdziwiło, ale jeszcze nigdy nie wychodził rano. Zawsze znikał koło południa lub nawet później. Zrobiłam sobie kawę i usiadłam w kuchni. Wybrałam numer Aleksa, ale nie odebrał. Kolejny raz. Pewnie zajmuje się mamą, pomyślałam, inaczej na pewno by odebrał.

Ktoś zadzwonił do drzwi. Warknęłam cicho pod nosem, pewnie małpa znowu zapomniała kluczy. Ma szczęście, że już nie spałam, bo byłoby z nim źle.

- No już, przestań się dobijać. Trzeba było klucze wzią…ć. Aleks! – zrobił mi wielką niespodziankę, nie spodziewałam się, że wróci tak szybko. Rzuciłam się mu na szyję, przytulając go mocno. – Tęskniłam.  – trochę zaskoczyło mnie to, że odsunął mnie od siebie. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy. Wyglądał jakoś inaczej, zniknął ten uśmiech, który zauroczył mnie na samym początku, na czole pojawiła się zmarszczka, świadcząca o tym, że nie wie co powiedzieć.  – Stało się coś? Coś z mamą? – pokręcił przecząco głową, po czym westchnął cicho i spuścił wzrok.

- Nie byłem u rodziców. Ja… Zostanę ojcem. – nawet na mnie nie spojrzał, mówił to wszystko z wzrokiem utkwionym w podłodze. Stałam przed nim, analizując po raz kolejny to, co powiedział. Jednym słowem – zdradził. Aleks mnie zdradził.

- Wynoś się i nawet nie waż się tu wracać, nie chcę cię widzieć na oczy.

Wróciłam do pokoju, starając się opanować. Byłam strasznie zdenerwowana, zaczęłam płakać, miałam ochotę uszkodzić coś lub kogoś kto stanie mi na drodze. Nie mogłam uwierzyć w to, co powiedział. Ufałam mu, a on tak po prostu… Z inną.. Mój wzrok padł na nasze wspólne zdjęcie, z Serbii. Wzięłam je do ręki i z przypływu złości otworzyłam okno i wyrzuciłam je na zewnątrz. Najwyżej dostanę grzywnę za zaśmiecanie terenu, nie mogłam na niego patrzeć, nie teraz, nigdy więcej.

***

- Spóźnisz się na trening – rozmawiałam z Bartkiem prawie czterdzieści minut i w tle słyszałam już Miśka jednego i drugiego, którzy go poganiali. Siedziałam sobie wygodnie na kanapie, przełączając kanały w telewizji.

- Sama jesteś?

- Tak, na razie tak. Potem ma Ada wpaść, Adrian chyba też. I będziemy wam kibicować, ale i tak wygracie. Jak będziesz medal odbierał, to masz hymn zaśpiewać, zrozumiano?

- Jak sobie życzysz, kocham cię.

- Wiem. Mówiłeś mi to chyba cztery razy w ciągu czterdziestu minut. Ja ciebie też, a teraz rusz tyłek na trening!

- Dobra, dobra. Zadzwonię po meczu. – w tle usłyszałam jakieś szumy niezidentyfikowane – Razem zadzwonimy. – założę się, że w tym momencie Bartek wywrócił oczami.  – Kończę, słońce.

Rozłączył się z szumem kolegów w tle. Potrafił sprawić, że po każdej rozmowie uśmiechałam się sama do siebie. Dobrze się dogadywaliśmy, choć czasem mieliśmy sporne momenty jak w każdym związku. Zauważyłam, że od jakiegoś czasu potrafiłam przewidzieć jego reakcje, wiedziałam kiedy będzie zły, co go rozśmieszy albo kiedy przewróci oczami, co było strasznie słodkie. Czułam, że to jest właśnie to. Nie wiem, czy jest za wcześnie, czy może to już właściwa pora, ale myślę, że znalazłam to, czego szukałam.

Ktoś zapukał do drzwi. Zerknęłam na zegar, upewniając się, że nie pomyliłam godzin. Wszystko w jak najlepszym porządku, współtowarzyszy spodziewałam się dopiero za godzinę, w najgorszym wypadku za półtorej. Podniosłam się z sofy i powędrowałam do drzwi.

- Trafiłam! – po otwarciu drzwi, coś rzuciło mi się nagle na szyję, nawet nie zdążyłam zobaczyć co. Dopiero kiedy to coś się ode mnie oderwało, zobaczyłam przed sobą uśmiechniętą od ucha do ucha Paulinę. Nie mogłam wydusić słowa, bo Paula była jedną z ostatnich osób, których się spodziewałam.

- Młoda, co Ty tutaj robisz?

- Musiałam przyjechać, bo mam wielki problem, mający stu dziewięćdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, zajebisty uśmiech, krzywe zęby i tatuaż na ramieniu – wydusiła na jednym wydechu, po czym odsapnęła. Dopiero teraz zauważyłam, że ma ze sobą torbę podróżną.

- Chwila… Dlaczego twoim problemem jest Zibi?

- A mogę wejść do środka? – z tego wszystkiego wyszłam jeszcze na niegościnną. Zaprosiłam ją do pokoju, po drodze wstąpiłam do kuchni po sok i szklanki. – Więc tak mieszka Bartek Kurek… Podoba mi się. – Młoda usiadła na kanapie, rozglądając się wokół swoimi małymi oczkami. Usiadłam szybko obok niej, bo byłam cholernie ciekawa, co ma mi do powiedzenia.

- To mów, bo zabrzmiało to wszystko ciekawie.

- Jak byliśmy wtedy w Katowicach, w czerwcu, to… No, Zbyszek dał mi swój numer telefonu i długo się wahałam, ale w końcu, dwa dni temu napisałam do niego. I zrobiłam z siebie idiotkę, bo zapomniałam, że oni są w Londynie i teraz on pewnie pomyślał, że ja jestem wariatką i …

- Młoda, luz. Wolniej, bo za chwilę się w powietrze uniesiesz. Czyli jest tak – Zbyszek dał ci swój numer telefonu i ty przed wczoraj wysłałaś mu smsa. Boisz się, że przez tego smsa zrobiłaś z siebie idiotkę? A odpisał ci coś – Paulina pokręciła przecząco głową. Była tak przerażona, co najmniej jakby kogoś zabiła. Ale przecież nie mogłam tak po prostu zacząć się śmiać! Chociaż miałam wielką ochotę. Uśmiechnęłam się pod nosem, próbując ukryć jakoś swoje rozbawienie. – Jest zajęty, na pewno. Cały czas mają treningi, analizy gry przeciwnika. Przed Twoim przyjściem rozmawiałam z Bartkiem i non stop go popędzali, żeby kończył i szedł na trening. Zobaczysz, że Zbyszek odpisze ci jeszcze dzisiaj wieczorem, a jak nie to ja sobie z nim porozmawiam.  – Paula odetchnęła, po czym znowu mnie przytuliła. Zbyszek będzie miał z nią dobrze, lubi jak się go przytula.

- Mogę zostać? Mam dość siedzenia w domu, chciałam trochę z wami pobyć.

- Jasne, możesz nocować w drugim pokoju, tym zaraz na lewo od wejścia.  – od razu pobiegła zanieść torbę i prawdopodobnie się rozpakować. Zrobiła mi wielką niespodziankę swoim przyjazdem, przynajmniej nie będę musiała siedzieć sama w domu dopóki Bartek nie wróci. Przełączyłam na Polsat, gdzie właśnie zaczynało się studio przed meczem Polaków. Dopiero teraz do mnie dotarło, że oni walczą o marzenia – swoje, jak i swoich kibiców, całego kraju. Nie udało się cztery lata temu, to uda się w tym roku. Mają świadomość, że wszyscy w nich wierzą i nie stracą tej wiary do ostatniej piłki. Już odnieśliśmy sukces, zapewniając sobie co najmniej srebrny medal, jednak wszyscy chcieli więcej. Oni sami też.

- Same będziemy oglądać? Myślałam, że Ada z Adrianem będą u ciebie.

- Wiesz, mają przyjść, ale jakoś czuję, że coś jest nie tak. Obudziłam się rano i zdałam sobie sprawę, że jest zbyt pięknie i może stać się coś całkowicie niespodziewanego. W końcu dzisiaj jest wyjątkowy dzień. 

Kolejne rozdziały :)

Cześć :)
Obiecałam, że niedługo poinformuję Was co dalej z tym opowiadaniem. Otóż, będzie ono publikowane tutaj:) Pojawi się kilku nowych bohaterów i nieco zmieni się forma tego opowiadania. Zostało ono napisane w trzech narracjach - trzy dziewczyny opisują swoje losy, wzloty i upadki.
Kolejne części tego opowiadania będą dotyczyły tej samej tematyki, jednak od poprzednich będą się różnić klimatem. Z pewnością wyczujecie tą różnicę i będziecie siebie pytać - dlaczego właśnie tak? Odpowiem od razu na to pytanie: chciałam zwrotu akcji, czegoś innego niż w pierwszej części. Tam można było przewidzieć koniec, teraz to będzie mniej oczywiste ;) Powód jest jeszcze jeden. Na samym początku wspominałam, że ta historia jest była inspirowana trójką przyjaciół. Teraz też tak jest, ale nie tak jak kiedyś. Zmiana relacji itp, itd... Ale mam nadzieję, że dalsze losy bohaterów przypadną wam do gustu.

Dla ułatwienia odbioru, każda narracja jest pisana innym kolorem:

• narracja Idy - szary
• narracja Ady - niebieski
• narracja Pauliny (nowej bohaterki) - fioletowy

I to by było na tyle wstępu :) Niedługo ukaże się kontynuacja, sama już nie mogę się doczekać! :) 

Pozdrawiam, 

Wiśnia

"Tak", czyli wszystko ma swój koniec.

- Ida, telefon ci dzwoni po raz…. Piąty. – wychodziłam właśnie z łazienki, kiedy ni stąd ni zowąd wpadłam na Młodą. Spojrzałam do kuchni, gdzie Ada już piła sobie kawę, trzymając w ręce drugi kubek, prawdopodobnie Pauliny.

- Też miło was widzieć. Zrobisz mi kawę? – rzuciłam w kierunku Ady, robiąc maślane oczka. Właściwie to tak wyglądały moje poranki ostatnimi czasy po powrocie ze Spały. Kiedy wychodziłam z łazienki, wpadałam albo na Adę, Adriana lub Paulinę. No, na Młodą tylko w weekendy, bo jeszcze miała szkołę. Wcale mi to nie przeszkadzało, że wpadali bez zapowiedzi, bo uwielbiałam spędzać z nimi czas. A jeżeli chodzi o te telefony, to były o przeróżnych porach. Nieraz w nocy, bo Bartek czy Miśki z reprezentacji zapominały o różnicy czasu. Wtedy nieźle się im obrywało, bo mój sen jest powszechnie znany jako święty i pierwszy przekonał się o tym Adrian. Jednak tym razem to nie był Bartek ani nikt z reprezentacji. – Cupko dzwonił! Boże, jak dawno z nim nie rozmawiałam.  – Ada tylko dziwnie się uśmiechnęła i zlustrowała mnie wzrokiem. – A, no tak. Miałam się ubrać. – chodziłam po mieszkaniu w szlafroku, kiedy ktoś zapukał do drzwi.

- Otworzę! – Młoda zgrabnie mnie wyprzedziła, wpychając mnie po drodze do pokoju, żebym się ubrała. Zdziwiła mnie ta nagła cisza po otwarciu drzwi, więc nieźle wystraszona szybko się ubrałam i wyskoczyłam z pokoju jak z procy, całkowicie zapominając o tym, że to mógł być jakiś bandyta czy psychopata. Jednak kiedy zobaczyłam, to co zobaczyłam, mało nie padłam ze śmiechu. Otóż, zastałam otwarte drzwi wejściowe, w których stał Konstantin lekko przerażony, ponieważ przed nim stała Młoda – z wytrzeszczonymi oczami, zupełnie znieruchomiała i zaniemówiła.

- Ale niespodzianka! – rzuciłam się przyjacielowi na szyję, mocno go ściskając. W tym momencie Paulina nagle się ocknęła i zaczęła coś mamrotać pod nosem, drapiąc się za uchem i poprawiając włosy. Po czym czerwona na twarzy zniknęła w kuchni. Wpuściłam Cupko do środka. – Przepraszam, że nie odebrałam, ale byłam w łazience. Miałam oddzwonić, kiedy ….

- A co jej się stało? – zapytał, mając na myśli Paulinę, która znowu pojawiła się w przedpokoju – tym razem z wielkim uśmiechem na ustach, jakim obdarzała tylko Krzysztofa Ignaczaka.

- Ona… Myślę, że zdziwiło ją to, że tak po prostu przyjechałeś i chciałeś wejść. Jeszcze nigdy nie wpuściła żadnego siatkarza do domu… zwłaszcza nieswojego domu. – Paulina zgromiła mnie wzrokiem wściekłego psa, po czym znowu przywdziała uśmiech na twarz.  – Paula, to jest Konstantin. Cupko, to Młoda.

- Boże, Młoda i jak tu wypuścić cię między ludzi. Chcesz kawy? – Ada zwróciła się do Cupko, kiedy weszliśmy do kuchni. Nasz gość przytaknął i usiadł przy stole, ledwie się mieszcząc. Chrząknęłam znacząco, przecież nie co dzień jakiś człowiek ponad przeciętnych rozmiarów gościł u mnie w domu.

- Chodźmy do pokoju może. Powiedz, co cię sprowadza? Oczywiście poza tym, że się stęskniłeś i bardzo chciałeś mnie zobaczyć.

- Za grosz skromności – Konstantin pokręcił głową z dezaprobatą – Ale tęskniłem – dodał w końcu, szukając czegoś w swojej torbie. – Przywiozłem wam wejściówki. Bartek dzwonił do klubu i wręcz zażądał, żeby ktoś się tym zajął i ta dam!

- Młoda, chodź tu szybko! – zawołałam Paulinę, sama będąc na skraju ekscytacji. – Mówiliśmy ci już, że na ten dzień Bartek załatwił nam wejściówki Vip? – Paulina zatrzymała się w dość dziwnej pozie z taką samą miną jak przed chwilą. Pokręciłam głową w niedowierzaniem i lekko nią potrząsnęłam. Ta znowu się ocknęła i uśmiechnęła głupkowato, kiwając głową.  – Ale musisz mi coś obiecać.

- Co tylko zechcesz – w tym momencie, kiedy wpatrywała się w tą wejściówkę, którą machałam jej przed nosem, mogłabym ją namówić nawet do opchnięcia narządów na Allegro.

- Nie będziesz zastygać w miejscu, wgapiać się w siatkarzy i głupkowato uśmiechać.  – Paulina przybrała bardzo poważną minę, wręcz pokerową twarz, po czym przytaknęła, jakby właśnie zgodziła się wykonać jakąś tajną rządową misję. Kiedy podałam jej wejściówkę, zaczęła piszczeć jak szalona, po czym rzuciła mi się na szyję. – Mała zołzo, udusisz mnie! Cupko ratuj!

***

Wieczorem siedziałam z rodzicami w pokoju, wpatrując się w nich z oczekiwaniem. Musiałam kiedyś przeprowadzić z nimi tą rozmowę i stwierdziłam, że chyba nadszedł ten czas. Przemyślałam to zdecydowanie więcej niż kilka razy i teraz jestem już pewna. Po pewnym czasie ciszy, panującej między nami, spuściłam wzrok, domyślając się co ta cisza ma mi powiedzieć. Jak w ogóle mogłam pomyśleć, że się na to zgodzą?

- Będziemy za tobą tęsknić, kochanie i myślimy, że chyba nadszedł ten czas, żebyś sama dokonywała wyborów. Skoro jesteś pewna, to pozostaje się nam tylko zgodzić.

- Jesteście tego pewni? – zapytałam niepewnie, nie wierząc do końca w to, co usłyszałam. Mama przytaknęła, choć widziałam, że chce się jej płakać. Nic dziwnego, w końcu już niedługo miałam wyprowadzić się by podjąć studia w Łodzi. Podeszłam do nich i uściskałam ich mocno, równocześnie dziękując, że uszanowali moją decyzję. Nagle zmieniłam wszystkie plany, przecież miało być zupełnie inaczej. Miałam być blisko domu, przyjeżdżać na weekendy, a teraz nie wiedziałam, jak często będziemy się widywać.  – Przepraszam, muszę zadzwonić. – wyszłam do siebie, żeby zacząć wdrażać w życie swój plan. Wpadłam na ten pomysł kiedy rozmawiałam z Bartkiem pewnego wieczoru i chciałam zrobić mu niespodziankę.

- Kubuś? Nikomu nie mów, że to ja i jeżeli jest ktoś obok ciebie to znajdź miejsce, gdzie będziesz mógł ze mną porozmawiać. A! I nie mów Bartkowi pod żadnym pozorem, że dzwoniłam.

- Momencik, mamo – uśmiechnęłam się pod nosem. Skoro tak mnie nazwał, siedzieli pewnie gdzieś z chłopakami. Wrócili do Polski przed wczoraj, więc nie musiałam się obawiać, że zadzwonię w nieludzkiej dla nich porze. – Wytłumaczysz mi, dlaczego musiałem nazwać cię mamą?

- Bo potrzebuję, żebyś coś mi przywiózł do Katowic.

***

- Ida, pospiesz się, bo przez ciebie się spóźnimy! – Adrian walił w drzwi łazienki jak oszalały, kiedy właśnie zakładałam swoją wiśniową koszulkę. Poniekąd to od niej wszystko się zaczęło, od tego zaczęła się Wiśnia. Uśmiechnęłam się do siebie w lustrze, porwałam torebkę i szalik. Mocnym szarpnięciem otworzyłam drzwi, spoglądając groźnie na przyjaciela. – No co? Ile można się przebierać?

- Tyle, ile trzeba. Możemy jechać. – sprawdziłam jeszcze raz czy mam nasze przepustki i wyszłam z domu za Adrianem. Kiedy wsiedliśmy do samochodu, napisałam sms do Kuby, żeby spotkał się ze mną wcześniej. Musiałam odebrać od niego małą przesyłkę, którą dla mnie miał. „Przed szatnią. Zadzwoń jak będziecie na miejscu.” – Problem w tym, że nie wiem, gdzie jest ta szatnia…

- Co tam mruczysz?

- Nic takiego. 

Dziewczyny czekały na nas w mieście, wyróżniały się z tłumu ubrane na biało czerwono. Niektórzy spoglądali na nie z dziwnym uśmieszkiem, zapewne myśląc, że pomyliły sobie daty z rozpoczęciem Euro. Jednak one nic nie przekręciły, to ludzie chwilowo zapomnieli, że istnieje coś takiego jak Liga Światowa i właśnie dziś rozgrywane są mecze w Spodku. Kiedy nas zobaczyły, podbiegły szybko do samochodu.

- Ludzie na nas dziwnie patrzą, jakbyśmy były psychiczne. – mruknęła Paulina zajmując miejsce z tyłu. Adrian przywdział ironiczny uśmieszek i już miał coś powiedzieć, ale powstrzymało go moje bardzo znaczące chrząknięcie. Adrian nie bardzo trawił Młodą, cały czas jej dogryzał i był strasznie uszczypliwy, więc chciałam ich powstrzymać w ten sposób przed kolejną kłótnią.  – Euro i euro, a o siatkarzach zapomnieli. Nasi i tak nie wyjdą z grupy, a oni tak się tym szczycą jakbyśmy już co najmniej wygrali.

- Młoda, przymknij mordkę, bo jeszcze chwila i Ada ci przywali.  – Ada rzuciła mi pretensjonalne spojrzenie, ale wiedziałam, że to ja mam racje.

- Z tęsknoty ci się mózg lasuje.  – warknęłam cicho, próbując upuścić choć trochę negatywnych emocji. Zacisnęłam dłoń w pięść i uderzyłam w własne udo.

- Ja wam nie chcę przypominać kto ma przepustki, więc siedzieć cicho!

W samochodzie zapadła cisza jak makiem zasiał… Nie ma to jak siła perswazji!

***

Czułam, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi i zwyczajnie ucieknie przed tym napięciem, jakie panowało między nami od jakiś dwudziestu minut. Ada stała z boku i zwyczajnie się śmiała, Młoda znowu zaniemówiła, Adrian męczył się z pracą fizyczną, a ja chodziłam w kółku, wyżywając się na wszystkim, co mogło odczuć tego skutki.

- I kto mnie pospieszał, no kto?! A teraz, to przez ciebie się spóźnimy! – nie powiem, byliśmy atrakcją dla przejeżdżających samochodów. Kierowcy zwyczajnie się z nas nabijali, a tu wcale nie było z czego się śmiać. Przez ślamazarstwo tej niedorozwiniętej małpy, nie spotkam się z Kubą przed meczem, nie kopnę Miśków na szczęście, a co najgorsze spóźnimy się na mecz! Przecież jak tylko zauważył, co się stało, to miałam ochotę go zabić, zakopać, a potem odkopać i znowu zabić. Przecież moje serce nie wytrzyma takiego napięcia.  – Ada, przestań się śmiać, błagam cię! Młoda, obudź się do cholery! Czy ty wiesz, że to się leczy? – pstryknęłam Paulinie palcami przed oczami, po czym podeszłam do swojej przyjaciółki z ubolewającą miną. – Co zrobimy jak nie zdążymy? Powiedz mi, co zr…

- Ida, spokój! – warknęła na mnie, lekko mną potrząsając. Po czym odetchnęła głęboko, złapała mnie za ramiona i głęboko spojrzała mi w oczy – Dojedziemy na czas, spotkasz się z Bartkiem, powiesz mu, że go kochasz i … - przysunęła się do mnie bliżej i wyszeptała mi coś do ucha. Odskoczyłam od niej jak oparzona.

- Ale skąd ty o tym wiesz? – zapytałam szeptem, nie chcąc, żeby pozostali słyszeli.

- Bo się przyjaźnimy?

- No tak, to retoryczne pytanie. Adrian, już? – krzyknęłam, odwracając się w stronę przyjaciela, który akurat ścierał pot ze swojego szlachetnego czoła. Podniósł się z ziemi, spoglądając to z prawej, to z lewej strony, ze środka… - Już?!

- Już, nie panikuj.

- Nie panikuję, tylko się na ciebie wkurzam.

***

- Kubuś, biegnę już! – krzyknęłam do telefonu, przebiegając przed trąbiącym tramwajem. Musiałam wybrać najkrótszą drogę do Spodka, żeby zdążyć przed spotkaniem z trenerem. Bynajmniej nie chciałam ich dekoncentrować, żeby dokopali Brazylijczykom w dodatku w moim imieniu. Rozłączyłam się i zaczęłam się przeciskać przez zgromadzony przed Spodkiem tłum z biletem w ręce. Nie miałam ze sobą żadnej torebki, więc panowie przepuścili mnie be problemu. Podałam bilet do kontroli i zamarłam. Niby jak ja mam teraz znaleźć tą szatnię?! Wybrałam numer Rudego jeszcze raz, bo nie wiedziałam, co mam zrobić. – Jarosz, ale jak ja mam niby cię znaleźć, co?

- Nie pomyślałem o tym! Dobra, wejdź na halę. Wyjdę po ciebie. – odetchnęłam głęboko, po czym dumnym krokiem weszłam na halę. Pierwszy mecz między Kanadą i Finlandią już trwał, ludzie bawili się w najlepsze, choć było jeszcze dużo pustych miejsc. Rozglądałam się za Kubusiem dość uważnie, ale nigdzie go nie było. – Buuu! – podskoczyłam, piszcząc cicho.

- Jarosz, co to było?! – trzepnęłam go w ramię, ukazując swoje wielkie niezadowolenie z takiego obrotu sprawy. Jednak chwilę później, po prostu go przytuliłam.  – Masz coś dla mnie? – Kuba pomachał mi przed nosem małą, papierową kopertą, po czym mi ją wręczył. Schowałam ją do kieszeni, żeby nie rzucać żadnych podejrzeń.

- Idziesz ze mną do chłopaków?

- A mogę?

- Ze mną, droga Wisienko, możesz wszystko – Kuba przepuścił mnie przodem, choć to prawdopodobnie nie było najlepszym pomysłem. Ci wszyscy ludzie wpatrywali się we mnie, bo w ogóle mnie nie znali. Poczułam lekki dreszcz na plecach, ale Kuba dodał mi otuchy, kładąc swoją rękę na moim ramieniu.  – To tylko kibice, uśmiechnij się. Bartek oszaleje z radości.

- Na tyle, żeby dokopać tym żółtym zboczeńcom?

Kuba wprowadził mnie w głąb korytarza i zawiłych zakrętów. Nie wiem, jak oni się tutaj odnajdują, bo jest tu jeszcze gorzej niż w Spale. W końcu dotarliśmy do pomieszczenia z biało – czerwoną flagą na drzwiach. Drzwi były zamknięte, a ze środka dochodziły dźwięki polskiego rapu. Jakby nie mogli słuchać muzyki poważnej!

- Panowie, dama wchodzi! – krzyknął Rudy, wchodząc jako pierwszy. Wcisnęłam się zaraz za nim, kiedy rap trochę przycichnął i oczy wszystkich Miśków zwróciły się w moim kierunku. A potem zapanował szał – wszyscy chcieli mnie uściskać, przekrzykiwali się między sobą i cieszyli jakbym dostarczyła im właśnie roczny zapasa rodzynków w czekoladzie.

- Ida, co ty tu robisz? – Bartek był trochę zaskoczony moim widokiem, ale gdy tylko mnie zauważył, mocno mnie przytulił i pocałował. Strasznie za nim tęskniłam, telefony i maile nigdy nie mogły oddać w stu procentach tego, co czułam. Teraz miałam krótką chwilę, żeby mu to pokazać. Oczywiście nie obyło się bez głupich uśmieszków i okrzyków, ale mnie to nie obchodziło. Dostałam go tylko na chwilę i nie chciałam jej zmarnować.  – Cieszę się, że jesteś. Bardzo. Gdzie siedzicie?

- Nie wiem, ważne, że udało się nam w ogóle dostać bilety.

- Chodź ze mną. – Bartek porwał bluzę z wieszaka i wyszliśmy z szatni. Chwycił mnie za rękę, jednak chwilę później mnie puścił. – Nie pomyślałem, że może ci to przeszkadzać.

- Żartujesz? Wcale mi to nie przeszkadza. – sama chwyciłam go za rękę i razem wyszliśmy na halę, przyciągając wzrok tysięcy ludzi, którzy zauważyli, że Bartek się pojawił. Robili zdjęcia, skandowali jego imię, jednak on nie zwracał na to uwagi. Uśmiechał się do mnie i do ochroniarza, próbując go przekonać, żeby dostawił dodatkowe cztery krzesła do sektora dla gości. Pan w żółtym kubraczku spojrzał to na mnie, to na niego, aż w końcu machnął ręką i zawołał swojego kolegę, żeby przyniósł dodatkowe krzesła.

- Muszę wracać, nie uciekajcie po meczu od razu. Nie wiem, kiedy znowu się spotkamy, chcę się tobą trochę nacieszyć.

- Zostaniemy, zwłaszcza, że jest z nami nasza koleżanka, która chciałaby was poznać.

- Jak powiem chłopakom, że przyprowadziłaś koleżankę, to na pewno przyjdą. 

- No tak – zaśmiałam się – Kocham cię.

- Ja ciebie też – pocałował mnie szybko w czoło i zniknął w przejściu.

***

- Nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę – powtarzała Młoda pod nosem, kiedy w końcu mnie zauważyli. Ada z Adrianem uśmiechali się pod nosem, bo wiedzieli czyja to sprawka. Pozostało mi tylko wzruszyć ramionami i usiąść na jednym z miejsc. Emocje narastały z minuty na minutę, zwłaszcza po zakończonym meczu Finlandii i Kanady. Serce waliło jak oszalałe, nie mogłam się doczekać aż zobaczę ich wszystkich na boisku. Szczególny czas, nie tylko dla mnie, ale też dla Ady i Adriana, bo mieliśmy zobaczyć ich na żywo w pojedynku z Brazylią, bo po raz pierwszy mieliśmy zobaczyć mecz naszych przyjaciół… no, nie tylko przyjaciół.

- Bartek powiedział, że podejdą na chwilę po meczu, więc będziesz mogła ich poznać – Paulina popatrzyła na mnie, na jej twarzy, stopniowo pojawiał się wielki bananowy uśmiech.  – Tak, wiem, że mnie kochasz, Młoda.

- Ida, widziałaś jakie mamy towarzystwo? – zapytała Ada, pochylając się w moją stronę – Obejrzyj się dyskretnie za siebie – ja nie znałam znaczenia słowa dyskretnie, zawsze jak ktoś tak do mnie mówił, zachowywałam się normalnie, więc zwyczajnie się odwróciłam. – Boże, miało być dyskretnie! – syknęła w moją stronę, kiedy zaskoczona do granic możliwości odwróciłam się z powrotem.

- Ja bogiem bynajmniej nie jestem, ale myślę, że on by się nadał – zaśmiałam się cicho, usadawiając się wygodnie na krześle. Jednak nie było mi dane długo posiedzieć, bo spiker zapowiedział właśnie reprezentacje Polski. Wstaliśmy ze swoich miejsc, gorąco ich dopingując, aż zobaczyliśmy pierwszych zawodników na boisku. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że Marcin miał rację – na boisku byli dojrzalsi niż kiedykolwiek indziej. Kiedy zobaczyłam twarz Kubiaka czy Bartmana, zrozumiałam, że oni potrafią zrobić co najmniej jedną, niesamowitą rzecz – zostawić prywatę w szatni i za to należy im się wielki podziw. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym w tym momencie siedziała cicho, tak samo jak Ada czy Młoda. – Macie im dokopać, Miśki!!! – na szczęście byli na tyle blisko, żeby mnie usłyszeć.

- Ida! – Kubi zaraz podleciał do nas i przywitał się ze wszystkimi, dając przykład pozostałym chłopakom. Naprawdę się cieszyłam, że znowu mogę ich zobaczyć, że nie zapomnieli o mnie i pokazali, że też się cieszą. Uściskałam każdego po kolei, kończąc na Zibim.

- Widzę, że przyprowadziłaś nową koleżankę. – nie umknęła mu obecność Pauliny. Młoda uśmiechnęła się, wyciągając do niego rękę.

- Paulina. – może ty tylko złudzenie, ale miałam wrażenie, że to spojrzenie, jakim obdarzył ją Zbyszek, było znajome. Dopiero kiedy odszedł, uświadomiłam sobie, co to było za spojrzenie. Odwracał się kilka razy, aż w końcu trener zdzielił go po głowie.

- Dobrze was widzieć, muszę przyznać, że brakowało mi kobiecego podejścia do sportu. – Anastasi podszedł do nas, co było bardzo miłym gestem z jego strony.  – Mam nadzieję, że jakoś pomożecie im wygrać.

- Zawsze i wszędzie, panie trenerze. Powodzenia.  – roześmiałam się cicho, kiedy pan trener rozłożył ramiona i mnie uściskał. Z resztą nie tylko mnie, bo Adriana też. Potem odszedł do swoich obowiązków, jakimś gestem wskazując Gardiniemu, gdzie jesteśmy. Trochę się speszyłam, kiedy odwróciłam się do tyłu i zauważyłam kilkanaście par oczu wlepionych we mnie i w moich przyjaciół. Jednak po tamtej aferze byłam silniejsza, musiałam być, chcąc być blisko Bartka. Jeżeli taka jest za to cena, to nie pozostaje mi nic innego tylko się dostosować.

Ada nie mogła się powstrzymać i co jakiś czas obracała się do tyłu, udając, że rozgląda się po hali. Adrian przyglądał się rozgrzewce siatkarzy, co jakiś czas robił im zdjęcia. Młoda z wielką powagą, co jakiś czas wzdychała, jakby rozważała coś bardzo ważnego. A ja nie mogłam napatrzeć się na biało czerwone barwy koszulek, szalików, które mówiły bardzo dokładnie, co Polacy sądzą o siatkówce w naszym kraju. Ci wszyscy ludzie stoją murem za naszą reprezentacją, za tymi wspaniałymi sportowcami, którzy okazali się całkiem normalnymi ludźmi, takimi jak każdy z nas. Każdy z nich marzył o tym zwycięstwie, które z pewnością znalazło się w ich zasięgu po ostatniej wygranej. Tamten mecz zapisał się w historii, na tamtym meczu płakałam jak małe dziecko, bo w pewnym stopniu zwycięstwo stało się moim marzeniem.

Rozległ się gwizdek sędziego, co oznaczało przejście do części oficjalnej. Będąc kibicem, mogę zaświadczyć, że każdy, kto wierzył w ich wiktorię, nie oszczędzał płuc podczas śpiewania hymnu. Z ręką na sercu, z biało czerwonym szalikiem na szyi, zerknęłam kątem oka na swoich przyjaciół. Upewniło mnie to, że oni czekali na to tak samo jak ja, jak wszyscy zgromadzeni w Spodku. Po odśpiewaniu hymnu bynajmniej nie zapadła cisza, każdy chciał pomóc chłopakom w pokonaniu wielkiej Brazylii. Nie skłamałabym, gdybym powiedziała, że Canarinios nie przywieźli ze sobą żadnych kibiców. A nawet jeżeli, nie mieli oni szansy na to, żeby się przebić przez głosy dwunastu tysięcy ludzi.

Każda piłka się liczyła, każda obrona, zagrywka i blok. Radość siatkarzy po każdej akcji była kontrolowana, by przypadkiem nie wybić się z dobrej gry, w przeciwieństwie do reakcji tłumu. Każdy punkt ciężko przez nich wypracowany, skutkował tysiącami oklasków i skandowaniem czy śpiewem. Wstawaliśmy ze swoich miejsc, próbując w ten sposób złagodzić emocje, które nami zawładnęły. Po raz pierwszy w życiu czułam, że jestem z nimi na boisku, bo po każdej akcji któryś z nich zerkał w naszą stronę szukając aprobaty czy pocieszenia. Byłam zaszczycona, że wybrali właśnie nas, pomagaliśmy jak tylko mogliśmy. Dopiero widząc z bliska ich zaangażowanie, zrozumiałam jak bardzo jest to dla nich ważne. Nie chcieli zawieść tych wszystkich ludzi, którzy pojawili się, aby zobaczyć ich triumf. Siatkarze nie zawiedli, wytrzymali tą presję wygrywając pięciosetowy pojedynek. Kiedy zobaczyłam ja krzyczą ze szczęścia, sama zaczęłam krzyczeć, nie kontrolując spływających po mojej twarzy łez.

- Nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę! – piszczała Młoda, rzucając się na szyję ludziom, których w ogóle nie znała.

- To już mówiłaś! – krzyknęła Ada, skacząc z radości.  – Patrz, tam! – wskazała palcem na biegnącego w moją stronę Bartka. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego, co wcale mnie nie dziwiło, bo większość z nich właśnie spełniła swoje marzenie.

- Mówiłem ci już, że cię kocham! – próbował przekrzyczeć tłum zgromadzony w Spodku. Przeskoczył przez bandy reklamowe i mocno mnie przytulił, okręcając mnie przy tym wokół własnej osi – Cieszę się, że mogę z tobą to wszystko dzielić i chciałbym, żeby było tak już zawsze.

Wiecie jak to jest, kiedy dzięki jednej osobie, świat przestaje dla was istnieć? Wiecie jak to jest być kochaną przez kogoś, kogo kochacie całym sercem? Wiecie jak to jest być naprawdę szczęśliwym?

Bo ja już wiem.

***

- Mamo nie wyjeżdżam na koniec świata, do Łodzi jest jakieś trzy godziny drogi. Dam znać, jak dojedziemy. – popatrzyłam na nich ostatni raz przed wyjściem z domu. Wyjściem dosłownym, jak i przenośnym. Właśnie teraz, z przekroczeniem progu, zaczynało się moje nowe życie. Nie wiem jakie ono będzie, wiem jedno – nie będzie łatwo. Przede mną jeszcze długa droga, wiele czasu upłynie zanim będę mogła powiedzieć, że jestem zadowolona z tego życia i niczego nie żałuję. Mogę mieć tylko nadzieję, że kiedyś spoglądając wstecz będę mogła tak powiedzieć.

Właściwie mogłabym powiedzieć, że ryzykuję. Nie mówiłam nikomu o swojej wcześniejszej przeprowadzce, nie licząc swoich rodziców i Kuby, który został wtajemniczony w mój plan. Musiałam liczyć się z każdą reakcją, nawet tą negatywną.

- Ida, telefon ci dzwoni – Adrian szturchnął mnie lekko, wyrywając mnie z rozmyślań. Im dłużej nie widziałam Bartka, tym bardziej byłam nieznośna. Zrozumiałam, co tęsknota potrafi zrobić z człowiekiem. Jednocześnie uświadomiłam sobie, że podjęłam dobrą decyzję. Spojrzałam na wyświetlacz, uśmiechając się pod nosem. „Wieczorem będę już w domu, niecałe 3 godziny drogi od ciebie” – To Bartek, pisze, że wieczorem będzie w domu.  – Adrian zrobił swoją ‘myślącą’ minę, po czym zadał mi nurtujące go pytanie.

- A właściwie to gdzie ty będziesz mieszkać, co? – nic im nie powiedziałam, bo pewnie myśleli, że zamieszkam z nimi. Nie chciałam wyprowadzać ich z błędu, choć może to z mojej strony nie fair, że nie pisnęłam ani słowa.

- Po prostu jedź, dobra. Masz adres – podałam mu kartkę z naskrobanym adresem, żeby wprowadził dokładniejsze dane, by Krzyś – GPS mógł poprowadzić nas do celu.

- Ale to przecież Bełchatów.

- Adrian, zawieź mnie tam i o nic nie pytaj, proszę.

Kiedy znaleźliśmy się na miejscu, Adrian był jeszcze bardziej skołowany niż wtedy kiedy zobaczył adres. Jednak mimo wszystko o nic nie pytał. Zaparkował przy jednym z wielkich bloków, czekając na moją reakcję. Byłam strasznie zdenerwowana, ale ostatecznie postanowiłam wysiąść.

- Pomożesz mi wnieść rzeczy?

- Jasne.

Ręka mi drżała kiedy otwierałam drzwi do mieszkania. Adrianowi to nie umknęło, ale tak jak prosiłam, nie pytał, za co byłam mu wdzięczna. Przekroczyłam próg, rozglądając się wokół. Uśmiechnęłam się pod nosem, ściskając w ręce klucze. Weszłam do kuchni i otworzyłam okno. Usiadłam przy stole, patrząc jak Adrian wnosi ostatnie pudełko – całkiem odosobnione od reszty rzeczy. Zauważyłam, że przygląda się z zaciekawieniem.

- To są mecze reprezentacji z tego sezonu i mecze Skry.

- Dlaczego zabrałaś je ze sobą?

- Po prostu, z tego samego powodu, co pozostałe rzeczy. Jeżeli chcesz, to możesz już jechać.

- Poradzisz sobie sama? Wyglądasz jakoś dziwnie. – podeszłam do niego i przytuliłam się.  – No, teraz lepiej. Na pewno mam jechać?

- Tak, dam sobie radę. – uśmiechnął się do mnie i już go nie było. Zamknęłam za nim drzwi, po czym przeniosłam torby do dużego pokoju. Usiadłam na sofie i czekałam. Przez ten czas nachodziły mnie różne myśli, całkowicie różne, czasem nie mające ze sobą nic wspólnego, ale siedziałam, cały czas czekałam. Aż do wieczora, kiedy usłyszałam na klatce podniesione głosy. Serce podeszło mi do gardła, kiedy głosy stawały się coraz bardziej wyraźne i głośne. W końcu drzwi się otworzyły.

- Drzwi są otwarte, mówiłem ci, że ktoś się włamie, ale ty nie pozwoliłeś mi zadzwonić! – usłyszałam jego głos w nieco innym wydaniu, aż lekko się wystraszyłam. Powoli wyszłam z pokoju, stając w przedpokoju i widząc jak wydziera się na swojego przyjaciela.

- Oj, przestań wrzeszczeć, tylko się odwróć – Kuba puścił mi oczko, po czym zniknął za drzwiami, zostawiając mnie twarzą w twarz z facetem, którego kocham i z którym chcę zamieszkać.

- Ida? Ale co ty tutaj…

- Poprosiłam Kubę, żeby dał mi klucze, bo chciałam zapytać, czy nadal chcesz ze mną zamieszkać.  – Bartek rzucił bagaże na podłogę, podchodząc bliżej mnie. Był całkowicie zaskoczony moją obecnością, a jeszcze bardziej bagażami, które leżały w pokoju. Zaczął się śmiać, kręcąc głową z niedowierzania, po czym porwał mnie na ręce.

- Kocham cię, wariatko.

- Czy to znaczy ‘tak’?

- Tak, tak, tak.

Tak – to słowo padało jeszcze wiele, wiele razy.

***

Nie wiem w ogóle czy ktoś tu jeszcze zagląda, bo bardzo długo mnie tutaj nie było. Dużo się działo i nadal się dzieje, pisanie zeszło na boczny tor :( Jak w tytule, to koniec tej części, myślę, że spodziewany przez wszystkich, którzy mieli okazję to czytać ;) Koniec - ale tej części, ponieważ mam w zanadrzu jeszcze jedną, kompletnie inną, ale o tym samym :) Dalsza część tej historii, niedługo ujrzy światło dzienne :) Nie wiem jeszcze czy będę publikować tutaj czy pod innym adresem, ale obiecuję tutaj Was o tym poinformować :) 

Pozdrawiam,

Wiśnia :)